İdam Cezası 24.07.2016

İdam cezası bugünlerde konuşmaya başlandı

Bana göre Türkiye Hukuk Sisteminin, en doğru yaptığı şeyin idam cezasının kaldırmak oldu.

Yargılama

İnsani bir faaliyet.

Haksızlık ile kısas arasında sıkışmış bir çaba.

Adaleti arama ve bulma.

Belki bunlardan biri belki de bunların hepsinin birlikteliği

Yargılama,

Yargılananın insan olması nedeniyle hukukçular kadar Siyasetçileri de etkilemiştir.

Tarih boyunca hemen her toplumda çok sık başvurulan bir ceza olmuş idam.

İlk zamanlar bu cezanın hangi suçlar için verileceği ve ne şekilde infaz edileceği önceden belli olmadığından;

Bazen kralın bir arzusu bazen de

Halk kitlelerinin bir feveranı insanları idam sehpasına götürmüş.

Devletlere göre çok farklı suçlar için başvurulan idam genellikle, Adam öldürmek,

Zina,

Hırsızlık,

Kutsal hayvanları öldürmek,

Büyü yapmak,

Haydutluk,

Devlete ve krala karşı gelmek gibi pek çok fiil için uygulanmış.

Eski Yunan'da ünlü filozof Sokrates

Site tanrılarına ibadet etmediği,

Gençlerin ahlakını bozmakla suçlanarak ölüm cezasına çarptırılmış.

Roma'da İmparator Tiber,

Evini satarken kendi heykelini de satan adamı idam cezasına çarpmıştır

Domilin ise,

Evinin duvarında dünya haritası bulunduran kişiyi astırmış.

Mezopotamya'da

Ölüm cezasının infazı için uygulanan yöntemler arasında,

Suda boğma, ateşe atma, kazığa oturtma

Roma'da

Çarmığa Germe, baltayla baş kesme, kırbaçlayarak adam öldürme, çuvallı ölüm cezası dinsel mesaj veren ceza şeklinde uygulanıyordu.

İdam;

Bir düşünceyi canlı ve diri tutan yöntemlerden biridir.

Yokluğunun bir başka varlığa şiddet uygulaması ile oluşacak ‘domino etkisidir. Bu yüzden kışkırtıcı, ayartıcı ve ideolojiktir.

Düşünce yaşamdan uzundur.

İnsan bedeni üretimini durdurabilir fakat insan zihni üretimde zamana mahkûm olmayacak kadar canlı ve diridir.

Düşünceyi bireyin kendi yetki alanından kurtarıp topluma mal etmenin en güzel adıdır.

İdamın Tezi ve Antitezi

Tarih boyunca ölüm cezasının lehinde ve aleyhinde ciddi görüşler ortaya konulmuş ancak bu cezaya karşı en önemli karşı çıkışı

1764 yılında “Suçlar ve Cezalar” adlı eseriyle Beccaria adlı düşünür ortaya koymuştur.

Voltaire de 1777'de ‘Adaletin ve İnsanlığın Ödülü' adlı yapıtıyla Beccaria ‘ya katılmış.

İdam cezalarının ülkeler tarafından kaldırılmaya başlanması sürecinin Beccaria'nın fikirlerinin yayılmasıyla baş gösterdiği savunulmuştur.

Hümanist öğretinin temsilcisi olan Beccaria, her çeşit cezanın insani olmayan şekline karşı çıkarak

“Kimsenin öldürmeye hakkı yoktur.

Ölümü çabuklaştırmaya hakkı yoktur” der.

Fransız Yazar Victor Hugo,

İdam cezasına karşı çıkanlar arasındadır: “Suç vicdan azabı ile ödenir, yoksa balta yahut yağlı kementle değil. Kan kan ile temizlenmez, gözyaşı ile temizlenir.”

Ölüm cezasına karşı çıkanlar

buna dayanak olarak, iki önemli gerekçe ortaya koyar;

Bunlardan

Birincisi yaşama hakkının dokunulmazlığı ve

Diğeri ise ölüm cezasının telafisinin olmaması.

Tarihte birçok insanın mahkemeler tarafından verilen yanlış kararlar ve siyasi gerekçelerle idam edilmesi buna örnek olarak gösterilirken, idama karşı çıkanlar bu cezanın caydırıcı olduğu görüşüne de katılmazlar.

İdamın gerekli olduğunu düşünenler ise

Ağır suçların önlenebilmesi ve caydırıcılık açısından ölüm cezasının kaçınılmaz olduğunu savunur.

Bu konuda en çok dile getirilen görüşe göre ağır suçları önleyebilmek için büyük korkuya yani ölüm korkusuna ihtiyaç vardır. Ceza hukukunda genel önleme teorisi olarak bilinen görüşü savunan yazar Garraud “Ölüm cezasında ibret–i müessire vardır” der. Katillerin birini öldürmeden önce kendilerinin de öldürüleceğinin bilincinde olurlarsa öldürmekten vazgeçecekleri vurgulanır.

Celaleddin Rumi ‘Fihi Mâfih' adlı eserinde ise; “İdam suçluyu cezalandırmak için değil suçsuzu korumak için yapılır” der.